روزگار غریبی است نازنین

سلام

  راستی می دونی چرا اسم این قسمتو گذاشتم نامه ای از زمین به آسمان؟آخه میدونی عزیزم،راستش یه کم برام سخته که بگم ،راستش اون وقتا که تو بودی و من پنج،شش سالم بیشتر نبود وقتی که شما رو از تلویزیون می دیدم که برا هزار تا عاشقت دست تکون می دی و براشون صحبت می کنی و اونا هم غزل غزل گریه می کنند و بیقرار میشن با خودم می گفتم ای کاش من هم اونجا بودم،می گفتم کاش من پسر بودم ،بزرگ بودم،اون وقت می رفتم پیش امام و بهش می گفتم خودت امضا بزن پای رضایت نامه من برا رفتن به جبهه.این آرزویی بود که می دونستم غیر از خواب جای دیگه ای نمی تونم بهش برسم.همون وقتا تصمیم گرفتم به شما نامه بنویسم اما چون نوشتن بلد نبودم فقط تو ذهنم اونها رو نوشتم تا بعدها رو کاغذ بیارم  نامه هایی که از زمین نوشته شده بود به قصد آسمون،آخه فقط شما رو تو آسمونها می دیدم نوشتم به امید روزی که برم کلاس اول.من رفتم کلاس اول اما با رفتن من تو هم واقعأ به آسمون ها رفتی.

امام خوبم سلام.خیلی دلم برات تنگ شده.دوست دارم ببینمت،دوست دارم سرم رو بذارم روی زانوهات و از همه آنچه که قلبمو به درد آورده فریاد کنم.دوست دارم غزل غزل گریه کنم تا قصیده آرام بخش تو را بشنوم.دوست دارم مثنوی درد سر بدم و به دل بیقرارم  آرامش بدم.امام من کجایی؟از بابا شنیدم که اون وقتا همین که مشکلی پیش می اومد فقط یه نفس بود که مشکل گشا بود و اون چیزی نبود جز نفس الهی شما.پس امروز هم کمکمون کن تا به دنیا ثابت کنیم که بهترینیم.

نسل بدر به شب قدر در میعادگاهی به نام طور به رهبری عیسی صفتی،دمی مسیحایی یافتند.نازدانه های رسول نام گرفتند و به یاری رهبرشان بر گلبرگ های آتشین شقایق بوسه ای بی بدیل نثار کردند. و آن گل صحرایی به حریرین جان زیبایش قسم خورد بر پاکی مقتدای ایشان.او که عیسایی بود موسوی در ره آیین احمدی.

رب دهرین شوروشهودی دروجود روح الله نهاده بود که کلام الهی را با جانش آمیخته می دید

و نوایی خدایی بر پیکره زمینی اش حکم می راند.صداقت کلامش،شهامت و مرامش او را شهره عالمیان نموده بود و خداوند خلق را به خاطر این هدیه به سپاس خود مأمور ساخته بود که خلایق سجده کنید بر من به شکرانه کن فیکونی دیگر.

روح الله آمد با دستانی سبز،آمد تا پاسدار شریعت احمدی گردد و شاهد بی ریای مهد سرمدی، آمد تا هویت ایرانی را در ملازمه ای بی بدیل دوباره جان بخشد و گل های خزیده به خارهای بی کسی را طراوتی دیگر نثار نماید.سینه بی کینه اش سینای سروها بود و دستانش جاده بی انتهای ایثار.در میدان عمل آفاق آبی اندیشه اش را هویدا ساخت و به گاه کلام دستان سبزش را بر سر امتش کشاند.

آن روزها روح الله مستانه فرهاد شد و بر جان و دل شیرین ها نشست.در دام عاشقی مجنون گشت و بر سریر تعبد همدم لیلی پرگشود.در انزوای سینه ها ،خلوت آیینه ها را طلب نمود و ترجمان غربت را بر دردمند سینه عاشقان باراند.از عمق وجود در زیبایی حضور سجود،به گاه نیمه شب ،اشک را به وجود آورد و وجود اشک خود موجودی گشت بر پاکی و صداقت روح الله تا بنمایاند که رمز سکوتی دارد،که او هم نیمه شبها ملکوتی دارد و آن شب که دل روح الله پر زد،ملکوتیان بی خویش و بیقرار بر سر دار گشتند و انا الحق او را از پس پرده های پندار شنیدند،آنگاه که حنجره خونینش فریاد برآورد که

                               ای حبیب!مضطر عشقم،امن یجیب

آن روزها،آنگاه که بانگ جرس از لامکان انعکاس یافت،ساربان مردمان را به همراهی کاروان فراخواند.کاروانی که به سوی بهشت ره می گشود،کاروانی که وسعت کویر را مأمن غزالان بیقرارش ساخته بود تا آنان را به مینوی خداوندی برساند.ساربان ققنوس صفتان را برد تا در آتش عشق پروردگارشان بسوزند و خاکستر شوند و بار دیگر در باغی جنتی متولد گردند.ساربان آنان را آنچنان ساخت که حلاج وار بر سر دار گردند و بی پروا خدا خدا بگویند.ساربان خود شاهد بود بر درد آن سرمستان صهبای عشق،خود سوز آهشان را حس کرده بود،خود سرشک دیدگانشان را لمس کرده بود.یک ساربان بود و یک کاروان. کاروانی به نام شهدا و ساربانی به نام خمینی.