در دل شب است که درد غربت بار دیگر سینه تو را می شکافد،
در تنهای شب است که نیستی بر آستان هستی قدم می نهد،
بر نرمای حریر تنهایی است که بال باران بر گل گشوده می شود و زخم حسرت بر تن حک می گردد.
تنهایی ترجمان شیدایی می شود وانقراض نور را در التماس تابشش طلب می نماید.
شب ،عجیب دلت را می برد،براستی چه سرّی در این سفر شبانه نهفته است...؟یقینا ًنقطه صفر ِانتظار است.
به لحظه غروب رسیده ام غروب روزی وعده داده شده،غروب روز جمعه،
این جمعه هم گذشته و او نیامده،خدایاچه کنم؟
خورشید دلش گرفته است ،به لحظه ای دیگر از زمین قهر خواهد کرد.
و آری آن لحظه می رسد و خورشید هم می رود ومن هم چه دلم می گیرد در این لحظات غریب ِغروب.
خود را تنهایی می بینم که از معشوقش بس فاصله گرفته واز بی کسی خود های های می گرید.
کم کم ماه آسمان رخ می نمایاند...خدایا،خوش به حال دل آسمان.
لحظه ای تنها نمی ماند.
وامّا...وامّا ماه من کجاست .........
چرا از پس پرده اوهام پدیدار نمی گردد؟
چرا نمی آید؟
قلبم به شدتی برای او به تپش می افتدکه لحظه ای خودم را در بین زمین و آسمان معلق می بینم
و مرز مرگ و زندگی را لمس می کنم امّا می دانم او نمی گذارد،نمی گذارد من بمیرم ،چرا که می داند تا من زنده هستم باید بیاید.
