خدایا رخصت می طلبم.خدایا اجازۀ حضور می خواهم،خدایا می دانی که با دلی سرشار از امید سوار بر زورق تنهایی پای دراین راه نهاده ام.به روزی زیبا،به لحظه ای لبریز دلدادگی،به لحظۀ تولد...خدایا خودت با من اینچنین کردی.خالق بی همتایم!رب بی منتهایم!در این روز عزیز بر من چه ارزانی داشتی!سینه ام را جایگاه چه دردی ساختی!آنچه در این لحظات ناب بر من تقدیم شد ندای غم هایی بود غریب،نوای دردهایی بود عجیب،نالۀ جانکاه عشق بود بر دل کوچک و بی تاب من.خدایا چه غمی !چه دردی!آیا دلک من هرگز تواند تاب آوردسوز بی حصر این درد را؟درد جانکاه انتظار...
نیک می دانم که عشق جذبه دو نگاه است بر دو جان بی قرار،به چشمک یک چشم معجزۀ کشش دو نگاه میسر نمی گردد. باید باشند دو منتظر تا انتظار معنا یابد...خود ِخدا فرموده اند که مهدی من منتظر لحظۀ ظهور است پس تو هم منتظر باش تا شاید چشمک عاشقی بر جانت شرری افکند.
وقت تنگ است
زمان در گذر است
مشرق مطلع شهر غربت مغرب دارد
بگذارید من اینک بروم و به آفتاب بگویم اینجا
فرصت تابش نیست
سایه گر باشی تو
همه جویای تواند
بگذارید من اینک بروم
که من از سایه سالوس و ریا بیزارم
نفرت من همه از شادی دنیای شماست
هرکه ظالم شما را سرور
هرکه مظلوم،بود غم پرور
هرکجا ناحقی خانه اش آباد است
هرکجا حقی هست مأمنش ویران باد
میگویند هرچه باشد او آمدنی است.می آید و پرده ها می درد.سایه از رخ ایمان می برد.بناهای شرک و دورویی ویران می کندوطالب می گردد...طالب به دم مقتول کربلا...وکربلا کجاست و مقتولش کیست؟مگر نه این است که همه روز عاشورا وهمه جا کرب وبلاست؟مگرنه این است که به روزی این سرزمین کربلایی گشت به وسعت کربی و بلایی عظیم؟و مگر نه آن بود که حسین و حسینیان در اینجا به مقتل رفتند؟و مگر نه آن بود که اینان مردند پیش از آنکه بمیرانندشان و اینچنین مبدا و منشا حیات گشتند و کارون را بر پیکره فرات جوشاندند و امروز کارون خوزستان بر فرات صحرای طف فریاد بر می آورد که ای رود چگونه تو را یارای خروشیدن است پس از تشنه کردن آل علی و فرات چه غریبانه می گرید که من نیز آن روز تشنه بودم ...تشنه به سیراب کردن حسینیان .اما تو چه می دانی که آنان نه به من تشنه بودند که تمنای شرابی طهور می نمودند .به راستی درد فرات چه بود؟درد فرات را نه تو می دانی و نه من فقط یک تن می داند آن شاهد عاشورا ...آن مهدی.خدایا کجاست؟خدایاکجاست آن یوسف زهرایی...مهدی کنعانی...شاهد روحانی...؟ کجاست آن مضطری که اجابت شود آنگاه که دعا کند. کی شنیده می شود دعای مهدی.....؟
شب هم آغوش سکوت ،بر گستره شهر سایه افکنده است.مردمان شهر ،غم آویز آفاق خاموش شفق، چهره در هاله بی برگی فرو برده اند و من در سکوت و دلمردگی شب همه ذرات وجودم را به ناله آهی آزاد کرده ام تا غرق لحظه های ناب فریاد گردم.خیره به ستاره های آسمان شهرم می گردم و چه مست می شوم از اینکه کویر چه مهربانانه ،این میهمانان کوچک را میزبان گشته است.می گویند قلب کویر به وسعتی نادیدنی دامن گسترده،می گویند قلب کویر بلر جان آسمان گره خورده،تو بیندیش که خدا در آبی پاک آسمان باشد و آسمان در نیلگون کرانه کویر،پس خدا در کویر دیدنی تر است.ستاره های چشمک زن نیز میهمان خدایند.چه کس می تواند چشمک زنی ستارگان کویر را به نظاره بنشیند و قرار از کف ننهد،که می تواند تالار کهکشانی کویر را بنگرد و عاشقش نشود؟که می تواند؟ که می تواند؟چنین درخشش و تابشی خود گواه صادق بر حقیقتی است که در بطن هستی نهفته است و به ضرباهنگ تپش قلب گیتی نمود می یابد.شاهد بی مدعایی است که جاری بودن خدا در شریان زمان و نزدیک ترل بودن او به انسان از رگ گردنش را هویدا می سازد واما چرا انسان خدا را نمی بیند؟چرا در مناظره عقل و عشق به خدا نمی رسد.
آنچه در ایات قران بر آن تأکید شده است آن است که انقلاب نهایی به نفع توده های مستضعف زمین رقم خواهد خورد و روزی خواهد آمد آن امید آخرین.پس چه نیکوست که در آواز دادن قرآن از شعر زیبای انتظار و ظهور او بسراییم
عارفان نقطه پرگار وجودند ولی
عشق داند که در این دایره سرگردانند
