خطبه اول
نفی صفات زائد بر ذات و صفات ممکنه از ذات حق
پس هرکس خدای پاک را [به صفات زاید بر ذات یا به صفات ممکنات] و صف کند و او را [با چیزی] مقارن دانسته ، و هرکس که خدا را با چیزی مقارن بشمارد او را دو تا دانسته ،و هرکس او را دو تا بداند او را جز جزء کرده و هرکس او را جز جز کند خدا را نشناخته است و هرکس به سوی او اشاره کند او را محدود پنداشته و هرکس او را محدود پندارد او را به شمارش آورده است. کسی که بگوید(( خدا در چیست ؟)) او را در ضمن چیزی نهاده [ و زمان و مکانی برایش در نظر گرفته] و کسی که بگوید (([خدا] بر روی چیست ؟)) [مکان های دیگر را] از او خالی دانسته است.
هست اما نه آنکه حادث [و سابقه نیستی داشته] باشد،موجود است اما از نیستی پدید نیامده. با هر چیزی هست بی آن که با آن مقارن [و مجاور] باشد و با هرچیزی مغایر است بی آنکه از آن جداباشد.کننده است نه بدین معنا که حرکتی از او سر زند و ابزاری داشته باشد ،بیناست [حتی ] آن هنگامی که مخلوقی نبود که دیده شد .یگانه است چرا که دمسازی نیست که با او انس گیرد و [و البته او نیازی به دمساز ندارد و از این رو ]از نداشتن آن به هراس نمی افتد.
