روزگار غریبی است نازنین

بر ساحلی نشسته ام ، ساحلی بس زیبا، ساحلی بر کرانه ای بی انتها، آنجا که موج موج محبت نثار جان دلدادگان می گردد. ومن کالبد خاکی ام آورده ام تا به سخاوت دریا بارانی ببارد، امّا نمی خواهم، نمی خواهم ببارد، چرا که من منتظر لحظه ای اهورایی ام، من در انتظار شاهد بی ریایی ام، می خواهم بیاید که گواه صادق گردد بر بی قراری ام.می خواهم بیاید تا راه را بر من بنمایاند،می خواهم بیاید تا مرز ظلمت را درهم شکند،می خواهم بیاید تا نسترن های انتظار پژمرده نگردند،می خواهم بیاید تا مریم های عاشقی ،عاشق تر گردند،می خواهم  بیاید تاستاره های دلدادگی باز هم در آسمان بیدلی چشمک بزنندواینجاعظمت دریاست که مرا به یاد فاصله ام تا افق می اندازد فاصله ای جانکاه ....  فاصله و انتظار