روزگار غریبی است نازنین

دوکوهه غربتت دیوانه ام می کند،دوکوهه تنهایی ات از خود بی خودم می کند. دوکوهه کجاست،کجاست آن شوروحالی که می گفتنددرقلب تو نهفته است؟کجاست آن دروازه شهادت؟کجاست؟حاج همت ات کو؟شوروحال حسینیه اش کجا رفت؟دوکوهه کجارفتند آن سالکان عرش؟کجارفتند آن تارکان فرش؟

تو با همه استواری ات،با همه عظمت ات چهره درهاله سکوت فروبرده ای.این صدای سکوت کدامین تارساز توست؟دوکوهه چه ساکتی؟دوکوهه چه بی صدایی! امشب خدا ستاره ها را لایق چشمک زدن درآسمان تو ندانسته است،امشب خدا ماهتاب راتبعید کرده است.امشب خدا ابرها را میهمان دل ساده تو نموده است تا همه دلتنگی ات رابا توببارندوضجّه ضجّه عقده دل واکنند.اینجا حال عجیبی  دارد. اینجا حال عجیبی دارد.اینجانوای غریبی دارد.اینجا صدای فریاد سکوت می آید.